หนทางตรงหน้าล้วนขวากหนาม
เพียงวิ่งไล่ตามความฝัน
หลงไปจนไร้คืนวัน
เดียวดายฉับพลันทันใด
แม้จิตยังคิดโหยหา
กายามิห่างไปไหน
แต่แล้วกับดูแสนไกล
เพราะใจเฝ้าไฝ่นิพาน
ร้อนรุ้มกลุ้มใจใคร่คิด
ดวงจิตถูกผิดท่ามกลาง
เหว่หว้าเดียวดายอ้างว้าง
ละวางฉับพลันทันที
ดีชั่วตัวทำพร่ำบอก
กลิ้งกลอกคำคนนั้นหนา
เจ็บแล้วเจ็บเล่าโสกา
น้ำตามิช่วยอันใด
โลกนี้มีอะไรแน่แท้
เกิดแก่เจ็บตายใช่มั้ย
ปล่อยวางกันบ้างเป็นไร
ยึดไปทำไมให้เสียเวลา
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น