คืนวันเก่าล้วนหายไป
คืนวันใหม่เข้ามาหา
วนเวียนเสมอกาลเวลา
มิอาจคว้าอย่างยั่งยืน
ห้วงฝันนั้นพ้นผ่านแล้ว
ตะวันแววปลุกฟื้นตื่น
ภาพภวังค์เพียงชั่วคืน
จะเชยชื่นนานอย่างไร
ดำเนินไปในความคิด
เริ่มชีวิตอันวิ่งไหว
สัมผัสกายส่งต่อใจ
ความเป็นไปในความจริง
คืนวันนี้ก็พร้อมพราก
ร่องรอยซากสรรพสิ่ง
ทุกโมงยามย่อมทอดทิ้ง
ไม่มีนิ่งแม้นาที ....
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น